Obelisk na Placu Świętego Jana na Lateranie
Obeliskiem, z greckiego (igła), nazywano kolumnę cienką, wysoką, czworokątną, od dołu szerszą a węższą u góry, ostro zakończoną. Są one pomysłem Egipcjan, którzy je stawiali przed świątyniami, pałacami i grobami królów egipskich, pokrywając różnymi hieroglifami czyli napisami, świadczącymi kto i komu je postawił. August i inni Cesarze sprowadzili je z Egiptu i umieszczali w cyrkach lub przed pałacami; obalone przez barbarzyńców, długo leżały w ziemi, dopiero papieże podnieśli je i postawili na placach chrześcijańskiego Rzymu.
Obelisk na Placu Świętego Jana na Lateranie. Wysoki na 33 metrów i 70 cent.ymetrów najwyższy i najstarszy ze wszystkich obelisków. Konstanty W. sprowadził go Nilem do Aleksandrii, a stąd miał go przewieść do Konstantynopola. Po śmierci Konstantego, syn jego Konstans sprowadził go Nilem do Ostii na galerze o 300 wioślarzach, następnie Tybrem przywiózł do Rzymu. Tutaj postawiony w roku 357 w Wielkim Cyrku, później przez barbarzyńców obalony, leżał za grzebany w ziemi, dopiero go Syxtus V, papież, w roku 1589 polecił Dominikowi Fontana naprawić i umieścić na placu przed kościołem świetego Jana na Lateranie. Jest on z czerwonego granitu, ozdobiony hieroglifami, które mają oznaczać, że Tutmos II, piąty król XVIII dynastii miał go postawić w roku 1736 przed narodzeniem Jezusa Chrystusa, w obrębie świątyni Ammon-Ra w Tebach w Wyższym Egipcie.
Warto zapoznać się także z: