Rzymskie grobowce
Rzymianie grzebali się za miastem, bo w obrębie miast najdawniejsze nawet prawa nie pozwalały nikomu grzebać umarłych. Nie mieli właściwych cmentarzy, lecz poza bramami miejskimi, obok drogi, stawiali swoje grobowce. Droga Via Appia była najbardziej grobowcami obudowaną. Grobowce były dwojakie: zwykłe i okazało. Zwykły grobowiec składał się z kolumny lub kamienia wydrążonego w środku, w nim składano popioły ze spalonego ciała, a na wierzchu umieszczano napis, czy to na tablicy, czy niskim słupie, zawierający imię, nazwisko i daty zmarłego.
montaż pos
Grobowce okazałe stawiano osobom zamożnym i zasłużonym, były to sarkofagi ozdobione płaskorzeźbami lub rodzaj piramidy. Te sarkofagi składano w jakiejś budowie zwanej Mausoleum (grobowiec). Był jeszcze trzeci rodzaj grobów wspólnych, septilcrum commune, gdzie w podziemnej komnacie składano na półkach urny (ollae cinerariae lub ollae ossuariae) mieszczące w sobie popioły ludzi jednej lub kilku rodzin. Ten rodzaj grobowców zwał się Columbaria, bo na półkach poprzedzielanych stały te urny jak gniazda gołębie w gołębniku. Urny te były albo z marmuru, albo wypalane z gliny, pokryte przykrywą i miały na sobie napis, czyje popioły w nich schowane. Takich Columbariów pełno jest przy drogach Via Appia, Via Flaminia i Via Latina.
Warto zapoznać się także z:
montaż pos